Sommige auteurs lezen niet. Ze zijn bang dat het werk van anderen hun werk beïnvloedt en ze niet meer origineel zijn, wat bijna onvermijdelijk is. Als je iets gelezen of gezien hebt, zit het ergens in je hoofd. Heb je eens kennisgemaakt met een hobbit, dan vergeet je hem nooit meer. Mij blijven vooral speciale beelden bij. Misschien onthoud jij juist die ene prachtige zin of scène.
Er zijn ook boeken die ik net zo hard weer vergeet, hoor. Studieboeken gaan vaak het ene oog in en het andere weer uit, wat heel lastig is bij een toets. Bevalt een boek me niet, dan blijft alleen het gevoel van teleurstelling of frustratie hangen. Herken je dat?
Ik lees wel (eigenlijk luister ik). De afgelopen tijd heb ik heel wat boeken versleten, die me werden aangeraden zoals: de Blood and Ash serie van Jennifer L. Armentrout, of de Throne of Glass serie van Sarah J. Maas, De Duivel Trilogie van Adrian Stone en nog veel meer. Van elke auteur leer ik iets, vaak in de manier van schrijven of het oplossen van problemen. Wat een rijkdom aan schrijfstijlen! Ik wil jullie de genoemde boeken trouwens op mijn beurt aanraden. Ze openen allemaal andere werelden, waar ik al lezend graag in ronddwaal.
In boeken zitten elementen die ook in andere boeken te vinden zijn. Is dat erg? Ik denk het niet. Lezers (en schrijvers) hebben een referentiekader opgebouwd door alle boeken die ze gelezen hebben en films die ze gekeken hebben. Daardoor zijn ze veel minder tijd kwijt met het doorgronden van de wonderlijke werelden die ze betreden.
Ik sluit mijn ogen niet voor wat ik leer van mijn voorgangers en ik weet op welke schouders ik sta. In De Bloedsteen vind ik elementen terug van het lievelingsboek uit mijn jeugd: Om het rood van de krijger van Rosemary Sutcliff, de boeken van Tonke Dragt, David Mitchell waarvan Tijdmeters mijn favoriet is en nog veel meer.
Misschien zijn die ‘herkenbare elementen’ een eerbetoon aan alle boeken en schrijvers die ergens in mijn hart wonen. Dankjewel, ik koester jullie.
Reactie plaatsen
Reacties