Schrijftijd

In mijn vorige post gaf ik aan dat ik het lastig vind om te schrijven na en dag werken en als ik moe ben. Ik laat me afleiden door het huishouden en andere zaken. Dat is nog niet veranderd en toch schrijf ik sinds begin deze week vaker.

Voor mijn werk moet ik reizen. Eerst een half uur met de trein, dan een half uur met de bus en later weer terug. Ik gebruikte die tijd om luisterboeken te verslinden, wat me prima bevalt, alleen moet ik het geluid in de bus soms te hard zetten om de spreker goed te verstaan en daar voelde ik me minder goed bij. Afgelopen maandag veranderde er iets. Ik was gefrustreerd omdat ik zondag niet had geschreven en het kriebelde harder nadat ik zaterdag op Fantasy Fest met een aantal van jullie had gesproken. De schrijver in mij was wakker, verliefd op schrijven en wilde verder.

Als ik op mijn werk ben, ben ik met mijn aandacht alleen bij mijn cursisten en staat het schrijven ‘on hold’. Maar, je voelt het natuurlijk al aankomen, wat belet mij om mijn reistijd te gebruiken om te schrijven?

Maandag in de bus dacht ik na over het korte verhaal en het probleem met de nevel. Ik besloot het hele stuk, zoals ik het had, te vervangen. Ik zette mijn schrijfmuziek aan en werkte een nieuw idee uit en voor ik er erg in had, was ik weg in het verhaal. Niets stoorde me of leidde me af. Er kon geen was worden gedaan en geen vaatwasser worden uitgeruimd. Aan het eind van de dag had ik 800 woorden nieuwe opzet. Dinsdag werkte ik verder en zo groeide het verhaal. Natuurlijk moet ik het nog herlezen en bewerken, maar wat ben ik blij met deze uitstapjes en vorderingen! Lang leve de reis. Ik weet niet of ik elke reis zal schrijven. Uit het raam kijken en dagdromen is ook heel fijn, maar daar tussendoor wat ideeën opschrijven, maakt het nog fijner.

Het zal je vast niet verbazen dat ik ook de opzet van deze tekst in de trein schrijf. Reizend door het Nederlandse landschap, terwijl de nacht in de dag overgaat ben ik nog steeds verliefd.